تأثیر 8 هفته تمـرین استقـامتی با شدت متوسط، بر سطوح سرمی آنزیم‌های کبدی و شاخص مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2

زمینه و هدف: دیابت نوع 2، از شایع‌ترین انواع دیابت و آسیب کبدی، یکی از مهم‌ترین عوارض آن است. در پژوهش حاضر تـأثیر 8 هفته تمـرین استقـامتی بر غلظت پلاسمایی آنزیم‌های کبدی آلانین آمینو ترانسفراز(ALT) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز(AST)  و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی گردید روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 18 زن داوطلب مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 55-45 سال)، به‌طور هدفمند براساس شاخص توده‌بدنی، انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی        (9 نفر با سن 7/1±9/52 سال و شاخص توده‌بدنی 2/3±29 کیلوگرم برمترمربع) و کنترل (9 نفر با سن 6/2±1/53 سال و شاخص توده‌بدنی 7/3±30 کیلوگرم برمترمربع) تقسیم شدند. گروه تجربی، به مدت 8 هفته (سه جلسه 60-40 دقیقه‌ای در هفته)، در تمرینات استقامتی با شدت  75-60% حداکثر ضربان قلب شرکت کردند. ویژگی‌های آنتروپومتریکی، آنزیم‌های کبدی و مقاومت به انسولین، به‌صورت ناشتا (48 ساعت پیش و پس از آزمون) اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل و وابسته در سطح معنی‌داری، 05/0p< تحلیل شدند. یافته‌ها: در این مطالعه، 8 هفته تمرین استقامتی، تأثیر معنی‌داری بر تغییرات غلظت پلاسمایی آنزیم‌های AST، ALT و بهبود مقاومت به انسولین نداشت. همچنین، تفاوت بین‌گروهی معنی‌داری مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، 8 هفته تمرین استقامتی با شدت 75-60% ضربان قلب بیشینه، تأثیری بر مقادیر آنزیم‌های کبدی و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 ندارد. بنابراین، با توجه به روند کاهشی آنزیم‌های کبدی، افزایش طول دوره تمرین می‌تواند به بهبود نتایج کمک کند.